در گذر از میان روزگار و در سپری کردن روزمرگی، روزهایی هست که مثل تابلوی ایست برای آدم می مانند. وقتی به تابلوی ایست می رسی توقف می کنی. نفسی تازه می کنی. کوله هایت را زمین می گذاری. آذوقه ات را و آب و نانت را و توشه ات را می گردی. چیزی برای ادامه راه اگر کم داشتی تهیه می کنی. چیزی کم بود می خری و در کوله ات و در کنار بقیه توشه ات می گذاری.

در عمر روزهایی هست که مثل تابلوی ایست می مانند. مثل روز تولد.

امروز چندمین سیصدو شصت و شش روزی است که زمین به طواف خورشید رفته و من نیز سوارش بودم؟ و در این گردش چه به تور من افتاده و در چه تورهایی افتاده ام؟ به راه نجات و رشد و تعالی نزدیک تر شده ام یا نه، اشتباهی رفته و از آن دورتر افتاده ام؟

امروز، روز تابلوی ایست،‌است. ایستاده ام. خودم را بررسی می کنم. توشه ام را وارسی می کنم. چه چیز دارم؟ چه چیز دارم تا پیش آفتاب شرمنده نباشم؟ چه چیز دارم تا پیش مهتاب شرمنده نباشم؟

چه چیز باید کنار این توشه هایم بگذارم تا گردش روز و شب بیهوده نباشد؟

در نگاه به آنانی که مسیر را راه رفته اند می فهمم که هنوز کوله ام جای خالی دارد. آن را از بهترین ها پر خواهم کرد. بهترین ها را برخواهم گزید. جای بار دادن به زشتی ها در کوله ام نیست.

پیشنهاد شما چیست؟