شبستان اشک و استغفار

خداوندا ...

در ظلمات عمیق درون خویش ، به دنبال مصادر خورشید می گردم با کدام لحن تو را بخوانم ؟ انتهای جاده کجاست ؟ کجای غربت خویش ایستاده ام ؟ کجای این انبوه جنون زده ؟ زمان ، زمان از خویش بریدن است ، زمان نیایش ، زمان قدم گذاشتن در ملکوت حضور ، سبک بال ، اوج گرفته ام از هرچه تاریکی ، سرشار از یاد بزرگ مرد کربلا . صحرای عرفات است و فوج فرشتگان که نوای امام حسین علیه السلام را همراهی می کنند ، چه با شکوه است این نیایش عارفانه ! شکوه اشک است و صدایی که تا عمق آسمان پیش می رود .
پروردگار ! من با تمام رغبت تو را می خوانم و شهادت می دهم به آفریدگاری ات ، که تو آفریدگار منی ... عرفات است و دعا ، عرفات است و حسین علیه السلام ، عاشقی که جان مشتاق اش ، چنین به گفت گوی خدا نشسته است : « اللهم اجعلنی اخشاک کانی اراک ...»
روز عرفات است ... این سو دست های پر اجابت حسین علیه السلام است که آسمان را مجذوب خود ساخته است ... این سو حسین علیه السلام که اشک بلورین اش غوغا در دل عرش افکنده است ... و آن سوی این لحظات عارفانه کوفه است و فرزند عقیل ، تنهای تنها ! مسلم است و لحظات شیرین فنای فی الله . مسلم است و دلواپسی آمدن حسین علیه السلام ، مسلم است و عروج از بام دارالاماره .
امروز روز عرفه است ف عرفه روز استغفار است ، استغفار از رجس و پلیدی ، استغفار از هر آنچه زشتی و بدسرشتی است . عرفه روز بازگشت است ... روز بازگشت به خویشتن ، بازگشت به آرامش و قرار ، عرفه عید بخشایش است ...
عرفه نقطه آغاز است برای روح و دلی که به جز خدا ، هیچ معبودی را بر نمی تابد و سر بر آستان بندگی هیچ ناخدایی نمی ساید و تنها خداوند را به پرستش لب می گشاید ...  

ای بی نیاز ترین

بارالها

ای هستی از تو پیدا، ای عشق را معنا، ما را نیاز به تو از نهایت عجز است و تو را ناز به ما از سر جلال !

ما را نیاز به ناز تو از سر نیاز است. هر چه در آفاق جلوه گر است، تجلی مهر ناز توست که جهان را به میهمانی نور و لطافت می برد؛ به میهمانی زندگی. چگونه به زندگی بیندیشم که پیش نگاهت فانی چون پروانه ایم و آتش عشقت را گریزی نیست؟! چگونه به خود بیندیشیم؛ آن گاه که تمام هستی به تو می اندیشد؟!

چگونه به خود بیندیشیم که خودی در درگاه تو جایی ندارد؛ آنجا باید فقط به خدا اندیشید؟!

بارالها! شرمندگی از احسانت کجا و بار گناهان کجا؟! تو  بیشتر از عذاب ، بندگانت را شرمنده احسان خویش خواهی کرد
بارالها ! ، ای که بندگان گناه کارت را به زیر باران عفو و بخشش فرا می خوانی تا به اندازه ظرفش ، او را از باران رحمت خویش بهرمند سازی .
ای مهربانی که با آهی و ناله ای از سوز دل راضی و خشنود می شوی ، از خطاهای من در گذر و بر آنچه که صلاح حال من و اصلاح امور دوستانم است . رهبری ام کن . به راستی که تویی آمرزنده مهربان .
بارالها ! مرا آنگونه قرار ده که با نیروی تو بر شدائد حمله آورم و  تنها از تو حاجت طلبم و پیشانی تضرع و مسکنت ، فقط بر آستان تو به خاک بسایم .
پروردگارا ! به طرف مغفرت تو روی آوردم و به فضل و احسانت اعتماد کردم ، و تنها به فضل تو امید دارم  پس فضل و احسانت را برمن فرو فرست .
خداوندا !
قلبم را آکنده از تقوا کن و مرا توفیق ده تا به سوی آن فضیلت که رضایت تو را بیشتر تامین کند سوق پیدا کنم . و رستگاری در روز قیامت و رهایی از عذابت را روزی ام فرما ! ای پروردگار زمین و آسمان و ای خدای خوبی ها ...