قيصر خود را ترك كرد، به وصال حق رسيد.او در آيينه جان خويش نظر كرد،خدا را در آيينه يافت.قيصر شهود كرد كه او تجلي بي پايان و تكرار ناپذير خداست.تنها معدودي از آدمها به مقام شهود حق در آيينه جان خويش مي رسند.همه انسانها بالقوه واجد اين استعداد هستند.اما در بسياري از آدمها صفات عالم صغير،خور و خواب و تفرقه – چيرگي مي يابد.اما خداي گونه گان به مقام بي مقامي مي رسند.آنها وحدت محض عارفانه اند،فهم عاشقانه اند،رهايش ناب اند،رسته از قيودند،عينيت تجلي حق اند،جامع صفات متضادند،مهار گسيختگان همه توان دروني اند.مقام اينان را نمي توان در زبان متعارف بشري بيان كرد.نور اينان مدام مي تابد،چشم نابيناي زمان از ديدن نور اينان عاجز است.آنگاه كه بار جديتهاي احمقانه را از دوش دل برداريم،كلماتمان، شادمان و سبكبال، بر امواج زمان مي رقصند.
